Bilmeden, istemeden, düşünmeden...

İnsanlar bilmezler seni, tanımazlar seni. Ben de tanımam ki, kendimi. Sen, ruhumun ikiye bölünmüş kısmısın. Arafsın. Ne iyisin ne kötüsün. İyiyle kötünün kavga etme sebebisin. Kalbimde minicik bir noktasın. Sen, canımsın. Ve ben, canıma kastediyorum. Ki, senin iyi saf tarafının korkmadığı şey yoktur. Kendi sevginden dahi korkarsın, çünkü sevgi zehirli bir zayıflıktır. Ama korktuğun her şeyi yenmenin bir yolu vardır. Kötülüğe sataşmak. Duygusuzluğa dalmak. Ruhsuzluğa kendini hapsetmek. Gözlerini kapattığında, o "Banane ya!" diyen kısımdır, kötülüğün içindeki iyilik. Acınası bir umursamamazlıktır. Kendine bile acıdığın bir dönemde. Canının yanmasından korkmamanın tek sebebidir, iyiliğine kötülüğünü katman. Çünkü bu cesarettir. Sonuç olarak içten içe kendini öldürürsün. Ki, bunu bile hissetmezsin. Bilmezsin. Nedeni, iyiliğinin farkında olduğun halde kötülüğünün avantajlarını istemeden kullanmandır. Ruhunu kendine bile kapattığın an, kalbini kendine bile mühürlediğin an kimse senin canını yakamaz. Biri o kapıyı zorlamadıkça. Ama kapıyı açıp içindeki iyiliğe karışmış o kötülüğü, o intikam hırsını, aşka karışmış nefreti görmesinden korkuyorsundur. Bu yüzden sürekli kaçman gerekiyordur. Kendini öldürdüğünü fark ederek vazgeçmen.

Sen, bensin. Ve ben, seni iyileştireceğim. İyilikle kötülük arasında o noktada tuttuğun kişiyi unutturacağım. İyiliğinin verdiği sonsuz sevgiyi sana bile kapatıp, kalbinin derinliklerine gömeceğim tekrardan. Kimsenin ulaşmaya cesaret edemeyeceği kadar derine... Böylece, artık canını yakamayacak. Kalbindeki o derinliğe ulaşması mümkün değil.

Ve evet, kandırıyorum kendini. Üzülmemenin tek yolu bu, kendini kandırmak. Kendinle çelişkiye düşmek. Bilmeden, istemeden, düşünmeden deliler gibi... Bir dakika! Sen zaten deliyim ki. Kendine verdiğim bir söz var, tutman gereken bir söz. Bunu unutmadığın sürece, ağır sonuçları olacak bir hata yapmazsın.

İyi sabahlar sana, günaydın Dünya!