Dinle. Bu sadece davul seslerinin hiç durmadıgı bir rüya...
Bazen insanlar kaçar. Diğerleri anlamaz, kimse anlamaz. Her şey itinayla, büyük bir dikkatle terk edilir. Vazgeçilemeyecekler bile... Bundan kimsenin haberi dahi olmaz. Kimin kimleri ne durumlarda feda edebileceği görülür. Kimlerin hangi çağrılara içtenlikle döndüğü görülür. Ve dibe batanlar bir bir su yüzüne çıkar. Hayattan alınabilecek küçük, güçlü bir darbe ve büyük bir derstir bu. Vurgun yemek... Bundan sonrası kişiden kişiye değişir. Kimisi içine kapanır. Kimisi sosyalleşir. Kimisi iyi görünmeye çalışır. Kimisi intikam alır. Kimisi nefret eder. Kimisi üzülür. Kimisi en büyük zararı kendisine verir. Öyle bir evreye gelinir ki davullar hiç susmaz. “Karşı koy! Kendine karşı koy! Kapat! Ne önemi var ki? Kapat! Bırak gitsinler! Dönseler de dönmeseler de hiç olmadılar ki! Olmamış bunlar, yapamamışlar. Ne duruyorsun? Kapat! Yaz, yaz, yaz... Çiz, çiz, çiz... Daha çok yaz, daha çok çiz! Hepsi aynı, aynı! Kendin yazarsın, kendin çizersin, kendin oynarsın. Sür beyaz boyayı üstlerine...