Yeşil Başlıklı Kızın Dünyası

Paralel evren dediğimiz şu garip yerde, Leyla düşer çöllere Mecnun yerine... Seraplar alır götürür Leyla'yı uçsuz bucaksız İstanbul'un içine.. Kupkuru bir kız değildir Leyla, bu evrende. Değildir gözleri ela, kaşları yay biçiminde. Bildiğin Leyla'dır o, Mecnun'u arar durur. Aklı bir karış havadadır, güzelliği destan değildir dillere. Dolaşıp durur İstanbul sokaklarında, şarkılar söyleye söyleye. Bir lale görür, takar kumral saç tellerine. Gelen geçen bakar "kimdir bu, neyin nesidir" diye... O ise hala gezer dans ede, dans ede... Leyla'dır bu, Lale Devri'ne de gider, istediği her diyara da... İşte, hayal ettiğini görür, yalnızlık çöllerinde. Bir tek O'nu hayal edemez, yüce varlıkları hayal edemez ve Mecnun'u hayal edemez... O neye aşıktır bilinmez. Aşık mıdır, o da bilinmez. Hayal eder yıldızları, yıldızların arasında bir yıldız olur... Parlar, insanlara içtenlikle. Sevecen bir kızdır Leyla, sevmez kötülüğü. Ama anlamaz insanlar, onun yıldız o...

Yapraklar uzun, çimenler yeşildi. Ne hoştu şemsiyesi uzun göknarların. Ormanın açıklığında, gölgede Göz kırpıyordu ışığı yıldızların. Tinúviel dans ediyordu orada şimdi, Görünmeyen bir kavalın ezgisiyle. Yıldızların ışığı saçlarında Ve parıl parıl parlıyordu elbisesi sırtında. Beren buz gibi dağlardan geldi oraya, Kaybolmuştu yaprakların altında gezinirken, Kederli kederli dolaşıyordu bir başına Elf nehrinin akıp gittiği yerde. Baktığında göknar yapraklarının gerisinden O altın çiçekleri gördü şaşkınlıkla Kızın pelerinini ve kollarını örten, Ve saçları sanki adında bir gölge. Tılsım iyi geldi, dağlarda gezinmeye Mahkum edilen yorgun ayaklarına, Atıldı hemen güçlü ve çevik elleriyle. Parıldayan ay ışınlarını yakalamak için Çabucak kaçtı kız dans eden ayaklarıyla Elf Yurdunun sık ormanlarının içine, Ve onu bıraktı ki dinleyen,sessiz ormanda Bir başına biraz daha gezinsin. Ormanda sık sık duydu uçuşan sesini Ihlamur yaprağı kadar hafif ayakların, Duydu ormanda...